Bu günlərdə 50 illik yubileyini qeyd edən “Kəpəz”in əsas komandasının məşqçisi Vidadi Rzayev klubun rəsmi saytına müsahibə verib.
Newsport.az həmin müsahibəni təqdim edir:
- Vidadi müəllim, ilk olaraq sizi təbrik edirik, əsri yarıladız. Yubileyi Türkiyədə qeyd etmək fikri hardan yarandı?
- Əvvəlcə təbriklərə görə minnətdaram. Səfərə çıxmaq tək mənim doğum günümlə bağlı deyildi. Səbəblər çox idi. Qızımın doğum günü, onun universiteti bitirməsi və işə qəbul olması üst-üstə düşmüşdü. Ona görə belə qərara gəldik ki, ölkə xaricinə gedib əlamətdar hadisələri birgə qeyd edək. Bu səfəri özümüzə hədiyyə etdik. 50 yaşım mənə düşərli oldu. Qızımın uğurlarını nəzərdə tutub bunu deyirəm.
- Yaşınızın üstə yaş gəlsə də, maşallah, cavan görünürsüz. Bu enerjini haradan alırsız?
- (gülümsəyir) Futbol oynamağı 41 yaşımda bitirdim, bəlkə də bundandır. Düzünü deyim ki, ad günü keçirmək heç vaxt xoşuma gəlməyib. Çünki ömrün səhifəsindən daha bir ilin keçdiyini xatırlamalı olursan, qocalırsan. Bu səbəbdən doğum gününü qeyd etmək ürəyimcə olmayıb. Gücü, yaşamaq eşqini futboldan alıram. Futbol mənim üçün həmişə böyük önəm kəsb edib, həyatımın aparıcı hissəsi olub. Bu idman növünü dünyalar qədər sevirəm, özümü heç vaxt futbolsuz təsəvvür edə bilmirəm. Nə qədər şablon səslənsə belə futbolçu olduğum, bu yolu seçdiyim üçün çox xoşbəxtəm. Futboldan başqa sağ-salamat yanımda olan atam və anamdan güc alıram. Valideynlərim ilham mənbəyimdir. Ailəm, uşaqlarımla nəfəs alıram. Bütün bunlar məni yaşadır.
- Siz təmtəraqdan, bahalı həyat tərzindən uzaq bir idmançı kimi tanınmısız. Halbuki buna imkanınız olub. Hamının paytaxta axın etdiyi vaxtda siz kənd həyatına qayıtmısız. Vidadi Rzayevi Aşığlıya çəkən nədir?
- İlk öncə təbiətin vurğunuyam, həm də ki, ovçuyam (gülür). Odur ki, kənd həyatı məni həmişə özünə çəkib. Göygöl rayonundakı kəndimiz dağlar qoynunda yerləşir. Gözəl mənzərəsi, səfalı təbiəti var. 25 il ailəmlə birlikdə Bakıda yaşadıq. Amma rayonsuz dura bilmədik. Tək mən yox, elə digər ailə üzvləri də kəndə dönmək həvəsində idilər. Qızlarım da təbiətin vurğunudurlar. Sıxlıqdan, gur şəhər həyatından, səs-küydən uzağıq.
- Vidadi müəllim, yaxşı xatırlayıram, “Kəpəz” və “Şəmkir”də oynadığınız dövrlərdə məşqə “QAZ-69” avtomobili ilə gəlib-gedirdiz....
- (ucadan gülür) Düz deyirsiz, 1968-ci ilin istehsalıdır. Əsasən qış mövsümündə həmin maşından yararlanırdım. Qar yağanda dağa düşüb-çıxmaq çətin olurdu. Başqa avtomobillərim də vardı. Amma qışda yağıntıya bu əl verirdi. O vaxtlar qar yağanda yollara indiki kimi qulluq olunmurdu. İndi bir az yağıntı olan kimi qum, duz səpirlər, yolları vaxtında təmizləyirlər. Deyim ki, bu gün də həmin avtomobil durur, sürürəm. Bu cür avtomobillərə xüsusi sevgim var. Ova gedəndə və ya dağa-dərəyə gəzməyə çıxanda istifadə edirəm.
- Ov mövzusu sizin yaralı yerinizdir də...
- Ov etməyin böyük həvəskarıyam. Hazırda işimlə bağlı uzaq düşmüşəm, gedə bilmirəm. Ovda ən böyük qənimətim qaban olub. Digər heyvanlar yox, ən çox qabandır ovda mənim diqqətimi çəkən. Evə boş gəldiyim çox olub, amma danlanmamışam. Belə bir söz var, deyirlər “bir ay daban əti, bir gün qaban əti”. Yəni ki, qabanın arxasınca bir ay dabanını yeyə-yeyə sürünürsən, ovun alınanda da qabanın ətini yeyirsən. Ovçuluq hobbimdir.
- Ovçuluğun sayəsində dağ yollarını yaxşı tanıyarsız?
- Elədir, gedib-gəldikcə tanıyırsan. Daha uzaqlara getməyim avtomobilimin sayəsindədir. Bəzi maşınların gedə bilmədiyi yerlərə “QAZ-69” rahatlıqla gedir.
- “Kəpəz” sizin karyeranızda ilk peşəkar klubdur. Komandaya gəlişinizi necə xatırlayırsız?
- Bu komandanın həyatımda böyük, əvəzolunmaz yeri var. “Kəpəz”də oynayanda hələ 10-cu sinifdə oxuyurdum. Oradan da “Neftçi”yə apardılar. SSRİ çempionatının II dəstəsinin 9-cu zonasında mübarizə aparırdıq. Futbolda ilk addımlarımı Gəncədə atmışam. “Kəpəz” olmasaydı, Vidadi Rzayev də olmazdı. Tofiq Əliyev və Zahid Hüseynov məni tapıb ortaya çıxarmışdılar.
- Oyunçu kimi çıxış etdiyiniz komandaya indi məşqçi qismində xidmət edirsiz. Necə hissdi?
- “Kəpəz” mənə çox doğmadır. Bu gün də komandanın sıralarında olduğu üçün çox xoşbəxtəm. Əgər əvvəllər futbolçu kimi kollektivin uğurları üçün çalışırdımsa, indi məşqçi kimi xidmət edirəm. Məqsədimiz “Kəpəz”in əvvəlki şöhrətini özünə qaytarması, öz layiqli yerini tutmasıdır. Əsas komandaya bu mövsümdən qoşulmuşam, ayağım düşərli olar və inşallah, yenidən Avropa Liqasına vəsiqə qazanarıq.
- “Kəpəz”in heyətində daxili yarışlarda bir çox qollara imza atmısız. Fərqləndiyiniz matçlar arasında Çempionlar Liqasının oyunu da var.
- 1999/2000-ci illər mövsümünün I təsnifat mərhələsində Makedoniyanın “Sloqa Yuqomaqnat” komandası ilə rəqib olmuşduq. Açığı, mərhələni keçməyə çox yaxın idik. Amma evdə buraxılan qola görə mübarizəni dayandırdıq. Hamımızın məqsədi turu adlamaq idi. Bakıda oynayırdıq, Gəncədən azarkeşlər də bizi dəstəkləməyə gəlmişdilər. Mən qolu 11 metrlik cərimə zərbəsindən vurmuşdum. Deyəsən, ya Yunis Hüseynovu yıxmışdılar, ya da İmamyar Süleymanovu. Yadımdan çıxıb. Nöqtəyə mənim yaxınlaşmağımı istədilər və fürsəti boşa vermədim. Məni həmişə İsveçrə ilə oyunun qəhrəmanı kimi təqdim edirlər. Rəqib qapısına vurduğum qola görə belə deyirlər. Amma bu qolda bütün komanda yoldaşlarımın zəhməti var. Buna görə heç vaxt özümü öyməmişəm. Qolu digərləri də vura bilərdi. Futbolçunun işi qol vurmaqdır. Tərif eşidəndə özümü narahat hiss edirəm.
- Yeri gəlmişkən, Yunis Hüseynovla yaxın dostsunuz. Onunla həmişə duzlu-məzəli söhbətləriniz futbol ictimaiyyətinin maraq mövzusu olub. Bəlkə heç kimin eşitmədiyi bir maraqlı əhvalatı danışasız...
- Danışım da. Trabzonda Fransa ilə qarşılaşırdıq. Onların heyətində Anqloma vardı, Yunislə eyni cinahda oynayırdı. Mən ehtiyatda idim, epizodların birində Hüseynov topu onun ayaqlarının arasında keçirdi. Oyun gedə-gedə qışqırdım ki, “Yura, Yura, ondan birini də elə”. Yunis də qayıtdı ki, “nə danışırsan, nəfəsim kəsilib”. Fransızların heyəti çox güclü idi, ulduzlara qarşı oynayırdıq.
